Veel reizigers zullen de rode en blauwe letters alleen zien als een bepaling van plaats: we zijn op metrostation Waterlooplein. Wie beter kijkt, ziet een zorgvuldig samengesteld typografisch meesterwerk. De letters zijn volledig opgebouwd uit geometrische vormen: cirkels, rechthoeken, driehoeken en trapezia. De primaire kleuren (blauw en rood) op een witte achtergrond doen denken aan de kunststroming die bekend werd als De Stijl én aan het werk van Piet Mondriaan. Om de perfectie van de geometrische vormen en de beperkte kleuren te doorbreken, hebben de letters rafelranden gekregen. Net als Amsterdam en de Amsterdammers is Waterloo sterk en zelfbewust, maar zeker niet deftig.

Willem Sandberg was al ver voor de Tweede Wereldoorlog een vooraanstaand ontwerper en typograaf. In Nederland is hij bekend als de directeur van het Stedelijk Museum (van 1945 tot 1963), in het buitenland vooral als kunstenaar. Met name in New York wordt hij gezien als een van de groten in de grafische vormgeving. Zijn naam leeft op diverse manieren voort, onder meer op het naar hem genoemde plein, tussen het Stedelijk Museum en het Van Gogh Museum.